Abdulhamit Avşar

  Öfkesine hâkim olamıyordu. “Dört ay” dedi, “Hocalı kuşatma altında yaşadı, tam dört ay”. Anlattığı II. Dünya Savaşı’ndan uzak ve yabancı bir sahne değildi. Burnumuzun dibinde, daha dün denilebilecek bir tarihte, 26 Şubat 1992’de yaşanmış bir trajediydi. Bütün dünyanın yaşandığı sırada ilgisiz kaldığı, bugünse hatırlamak bile istemediği bir trajedi. Elman Memmedov, kuşatma altındaki şehrin, Dağlık Karabağ’ın o güzel, alımlı şehri Hocalı’nın o sıradaki valisiydi. “Katiyetle aklımıza gelmiyordu ki, biz Hocalı’yı terk edelim” dedi. Ama sivil insanlar nereye kadar dayanabilirdi ki. “1991’in Kasımının 1’inden, 1992 Şubat ayının 25’ine kadar çok şehitler verdik, esir düşenlerimiz oldu, ama mukavemet gösterebildik. Sonra gördük ki, artık ahali kırılır. Kırılanların çoğu kadınlardır, çocuklardır. Ve bunları kurtarmak lazımdır. Benim tarafımdan emir verildi ki, artık şehri terk etmeliyiz. Buna göre bir istikametten başladık çıkmaya. O istikameti seçmiştik ki, orada yol yok idi. Çünkü yolda

Dünyayı saran ve Kovid-19 olarak kodlanan yeni tip koronavirüs, hemen her ülkeyi etkilemeyi sürdürüyor. Hasta sayıları, ölümler hemen her yerde geometrik bir artış gösteriyor. Hükümetlerce, salgının etkisini azaltabilmek, denetim altına alabilmek için olağanüstü çabalar harcanıyor: Ülkeler, şehirler karantina altına alınıyor, günlük hayat evlere hapsoluyor, her dine ait mabetlerde ibadetler sınırlanıyor. Ekonomik ve ticari hayat da durma noktasına gelmiş halde. Peki, niçin böyle oluyor? Bunun müsebbibi, bölgesel bir vakanın “pandemi” boyutuna ulaşmasının sorumlusu kim?             Hemen herkesin tek bir ülkeyi, Çin Halk Cumhuriyeti’ni göstereceğini düşünüyorsunuz değil mi? Maalesef, ahvalin gidişatı başka bir yöne doğru ilerliyor. Nasıl mı? Hatırlayacaksınız, konu dünya gündemine yeni yılın ilk günlerinde geldi. Aslında Aralık ayında kokusu çıkmıştı ama vakalar hakkındaki bilginin saklanması, üstünün örtülmesi, daha da vahimi Çin devletinin dezenformasyon politikası dolayısıy